48 ¹ O Moabie. To mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Biada, albowiem Nebo* jest spustoszone, zdobyte jest Kiriataim, pohańbiona została Cytadela* i napełniona przerażeniem. ² Nie ma już sławy Moabu, w Cheszbon obmyślają przeciw niemu zgubę: «Chodźmy, wytępmy go spośród narodów!» Także ty, Madmen, ulegniesz zagładzie - za tobą pójdzie miecz. ³ Słuchaj! Krzyk z Choronaim, spustoszenie i wielka klęska. ⁴ «Moab jest pokonany!» Słychać krzyk aż do Soar. ⁵ Droga górska do Luchit - wchodzą nią wśród płaczu. Na stromej drodze z Choronaim słychać okrzyk klęski: ⁶ «Uciekajcie! Ratujcie swe życie! Stańcie się jak tamaryszek na pustyni!» ⁷ Tak, ponieważ pokładałaś ufność w swych twierdzach i w swych skarbach, będziesz także ty zdobyta. Kemosz* pójdzie na wygnanie wraz ze swymi kapłanami i przywódcami. ⁸ Niszczyciel przyjdzie do każdego miasta, żadne miasto nie ocaleje. Ulegnie spustoszeniu Dolina* i zostanie zniszczona Równina*, jak to zapowiedział Pan. ⁹ Dajcie skrzydła Moabowi, by szybko uleciał. Miasta jego zostaną spustoszone, tak że nikt w nich nie zamieszka. ¹⁰ Przeklęty ten, co wypełnia dzieło Pańskie niedbale! Przeklęty ten, który swój miecz powstrzymuje od krwi!* ¹¹ Moab się cieszył spokojem od swojej młodości, spoczywał bezpiecznie na swoich drożdżach. Nie był przelewany z naczynia do naczynia* ani nie szedł na wygnanie. Dlatego też zachował swój smak, a zapach jego nie uległ zmianie. ¹² Dlatego więc nadchodzą dni - wyrocznia Pana - kiedy poślę piwnicznych i przeleją go, naczynia jego opróżnią, a dzbany jego potłuką. ¹³ I będzie się wstydzić Moab Kemosza, tak jak się dom Izraela wstydził Betel*, w którym pokładał nadzieję. ¹⁴ Jak możesz mówić: «Jesteśmy bohaterami, prawdziwymi wojownikami?» ¹⁵ Niszczyciel Moabu nadchodzi ku niemu, najlepsi jego wojownicy idą na stracenie - wyrocznia Króla - Pan Zastępów ma On na imię. ¹⁶ Zbliżył się upadek Moabu, jego nieszczęście nadchodzi bardzo spiesznie. ¹⁷ Opłakujcie go, wszyscy jego sąsiedzi, i wszyscy, co znacie jego imię! Mówcie: «Jakże uległa złamaniu tak twarda laska? Różdżka tak wspaniała?»* ¹⁸ Zejdź ze swej chwały i usiądź wśród spalonej ziemi, mieszkanko Dibonu! Nadszedł niszczyciel Moabu przeciw tobie, niszczy twoje twierdze. ¹⁹ Stań na drodze i patrz, ty, co mieszkasz w Aroerze! Zapytaj uciekiniera i zbiega; powiedz: «Co się stało?» ²⁰ Moab został okryty hańbą, albowiem się załamał! Wyjcie i krzyczcie, głoście nad Arnonem*, że Moab spustoszony. ²¹ Sąd nadchodzi na kraj Równiny, na Cholon, na Jahsa i na Mefaat, ²² na Dibon, na Nebo, na Bet-Diblataim, ²³ na Kiriataim, na Bet-Gamul i na Bet-Meon, ²⁴ na Kerijjot, na Bosra i na wszystkie miasta kraju Moabu, dalekie i bliskie. ²⁵ Odcięty został róg Moabu, a ramię jego złamane, wyrocznia Pana. ²⁶ Upójcie go, podniósł się bowiem przeciw Panu. Niech Moab upadnie w to, co zwymiotował*, i stanie się pośmiewiskiem! ²⁷ Czy może Izrael nie był dla ciebie przedmiotem drwin? Czy złapałaś go wśród złodziei, że potrząsasz głową*, ilekroć o nim mówisz? ²⁸ Opuszczajcie miasta i mieszkajcie wśród skał, mieszkańcy Moabu, stańcie się podobni do gołębicy, która się gnieździ na ścianach gardzieli urwiska. ²⁹ Słyszeliśmy o dumie Moabu, o wielkiej [jego] wyniosłości, o zarozumiałości jego i bucie, o chełpliwości oraz o pysze jego serca. ³⁰ Znam dobrze jego zarozumiałość - wyrocznia Pana - nieprawdziwość jego mów, nieszczerość tego, co czynią. ³¹ Dlatego podnoszę lament nad Moabem i nad całym Moabem będę krzyczał, nad ludźmi z Kir-Cheres będę biadał. ³² Płaczę nad tobą bardziej niż nad Jezer, winnico Sibmy! Twoje odrośle sięgają aż do morza, dochodzą aż do Jazer. Na twoje jesienne zbiory i na twoje winobranie napadł niszczyciel. ³³ Ustała radość i uciecha w sadzie i w ziemi Moab. Skończyło się wino w tłoczniach, nikt go nie wytłacza; pieśń radosna nie jest już pieśnią wesela. ³⁴ Podnosi się krzyk z Cheszbonu do Eleale, aż do Jahas krzyczą, z Soar do Choronaim i do Eglat Szeliszijja. Nawet wody Nimrim stają się miejscem odludnym. ³⁵ Sprawię, że nikt już nie będzie w Moabie - wyrocznia Pana - wynosił na wyżyny i składał ofiary swoim bogom. ³⁶ * Dlatego się też nad Moabem serce moje żali jak flet, moje serce nad ludźmi z Kir-Cheres żali się jak flet, gdyż całe zebrane dobro stracili. ³⁷ Albowiem wszystkie głowy są ostrzyżone, każda broda obcięta, na wszystkich rękach są nacięcia*, a na biodrach wory pokutne. ³⁸ Na wszystkich dachach Moabu i na jego placach tylko powszechne narzekanie. Zmiażdżyłem bowiem Moab jak bezużyteczne naczynie - wyrocznia Pana. ³⁹ Jak bardzo jest złamany! Narzekajcie! Jak haniebnie Moab uciekł! Stał się więc Moab urągowiskiem i postrachem* wszystkich swych sąsiadów. ⁴⁰ To bowiem mówi Pan: Oto się unosi jak orzeł* i rozpościera swe skrzydła nad Moabem. ⁴¹ Miasta są zdobyte, twierdze zajęte, serce zaś dzielnych Moabu będzie dnia tego jak serce rodzącej kobiety. ⁴² Moab zostanie zniszczony, przestanie być narodem, bo się wynosił ponad Pana. ⁴³ Popłoch, przepaść, pułapka* - przyjdą na ciebie, co zamieszkujesz Moab - wyrocznia Pana. ⁴⁴ Ten, co ucieknie przed grozą, wpadnie w przepaść; wydobywając się z przepaści zostanie schwytany w pułapkę. Naprawdę sprowadzę to na Moab, w roku ich kary - wyrocznia Pana. ⁴⁵ W cieniu Cheszbonu się zatrzymają wycieńczeni uchodźcy; lecz ogień wyjdzie z Cheszbonu, a płomień z pola Gichon*: pochłonie on bok Moabu i czaszkę tych, co czynią wrzawę. ⁴⁶ Biada tobie, Moabie! Jesteś zgubiony, narodzie Kemosza, bo twoi synowie będą wzięci do niewoli, a córki twoje pójdą na wygnanie. ⁴⁷ Zmienię jednak los Moabu w przyszłości - wyrocznia Pana*. Dotąd sąd na Moabem.